LIJEVI MANGUPI I DESNI VARVARI - hronika (ras)pada i drugih jada

About the book LIJEVI MANGUPI I DESNI VARVARI - hronika (ras)pada i drugih jada

Dakle: zašto lijevi mangupi?

Zato što se pod jedan - nekad jedina partija, imenom Savez komunista, po meni dvostruko udavila: s jedne strane u sopstvenoj okoštalosti (fosiliziranosti) u dogmi, nemoći, paralizovanosti i prezasićenosti samom sobom i, s druge strane, u nerazumnoj toleranciji ili, opet, nemoći da se odupre nacionalističkim raljama, satrapski razjapljenim nekoliko godina nakon Titove smrti, a pogotovo pošprajcanim zloglasnim Memorandumom Srpske akademije nauka i umetnosti;

pod dva – stoga što je, na tragu, katkad i krajnje neinventivnih varijacija na svo-jevremena Lenjinova upozorenja na ozbiljnu opasnost od mangupa u redovima partije (ondašnje, ruske), i na našem iskustvu moguće graditi teoriju stasavanja, zrenja i pomamnog ojačavanja mangupa u našem dvorištu (tačnije: u već dobrano zagušljivim odajama SKJ), koji su, vajni mangupi, najprije proždrljivo po-hapali sve što su pohapati moglo (sjetimo se Neuma, sjetimo se Obrovaca, sjetimo se kredita zelenog plana, pa montaže Agrokomerca, kao vrhunca), pa su, onda, tako prežderani bonluka, samozadovoljni i puni sebe, odlučili da probaju malo i izazovan slatki kolač nacionalizma; koji, nacionalizam, ne bi imao nikakvih šansi – da mu nije stvoren povoljan ambijent unutar ondašnjeg, personalno sve nakaznijeg establišmenta i unutar centara u kojima su se donosile važne odluke (podsjeća me to na ambijent u kome se gaje šampinjoni: tu mora biti mračno, toplo i vlažno, baš kao i za nacionalizam, šovinizam i, naravno, fašizam);

i – pod tri – zarad toga što su samo mangupi, dakle krajnje nepouzdane i nestalne osobe, kvarnih temelja i obično naopako kalemljene, mogle tako brzo da se prešaltaju (na vrijeme uočivši rasklimavanje tronošca zvanog SFRJ, kome su, tronošcu, dvije noge, januara 1990. već nepovratno nedostajale - Josip Broz je odavno bio pod zemljom, a SKJ netom razbucan u froncle, na kome-morativnom, svom posljednjem, 14. kongresu), da promijene ruho, postanu horde munafika, prevrtanera, kameleona, presvlakača, itd., koja se - od do juče zakletih komunjara, očas preobratila u zadrte, vrlo talentovane nacionaliste, ostavljajući iole razumnijem posmatraču sasvim dovoljno prostora za to da, s jedne strane, posumnja u ono što su doskora bili, očigledno samo č l a n o v i Partije, nikako komunisti i, s druge strane, da se ozbiljno zamisli nad tim kako će proći sadašnje njihove nove stranke, u kojima su se oni ugurali u red špic-igrača, kad im se poljulja pod nogama, kad se brod nakrivi i kad počne ulaziti voda u uši...

A zašto desni varvari?

E, pročitajte, čitaoče, još jednom drugi dio prethodne, istina malo poduže rečenice. Sve će vam se namah razjasniti. Ili skoro sve.Varvari, dakle rušioci – regrutuju se, u pravilu, na dva provjerena načina: (1) na idejno-političkoj (interesnoj) i (2) na nasljedno-ideološkoj osnovi.

Prva grupa su oni iz golemog dijela dojučerašnjih pripadnika Partije, a onda r a z b a c a n i h i grlato razmahanih, pa potom do pazuha okrvavljenih (vrlo često) ruku gomila lijevih mangupa. Oslobođeni stega bivšeg sistema i zapta ondašnje Partije, tek sada su se davranisali i našli nasvom: u kostima su, zapravo, nazadni, ostrašćeni nacionalisti, izrazito desnog profila, zamračenog pogleda i otužno skučenih vidika. I, pride, tragično opijeni svojim narodom, borbom za samo njegov interes i – nikako na isti način i istim (mračnim, zločinačkim) intenzitetom u slučaju svake od tri vladajuće nacionalne partije u nesretnoj zemljici Bosni – spremnošću da njemu, svom narodu ujagme sve, a na račun drugih, ali i da, pri tome, i njihove, lične jasle budu što punije.

Druga grupa je već – čista klasika. Potomci nekadašnjih kvislinga, nacionalista, ustaša, četnika, Hitlerovih, Pavelićevih, Nedićevih, Ljotićevih, Dražinih i inih podrepaša, handžarovaca i drugih zlikovaca i baraba, manjeg ili većeg kalibra, ne moraju se svrstati u nosioce biološkog nasljednog koda, ali su se, svakako, makar nesvjesno nadahnjivali svojevrsnom tradicijom oprezno prigušenog ideološko-nacionalnog opijuma, kome su se, ipak, podali u nekoj vrsti jedva dočekanog kontinuiteta. I oni su, jadni, stenjali pod onim režimom, patili se i nagrabusili, jedva čekajući da im svane. I, eto, svanulo im je, a da su pritom rušili i uništavali sve oko sebe - jer, to ih je podsjećalo na prošla vremena i na patnje, položaj, stanje u kome su, oni ili neki njihovi, tada bili...